İlk ve Son
eskilerde yaşamak gerek; birlikteliğin sevincini yaşayabilmek, siyah beyaz, cızırtılı bazen. gazetedeki mısraların, papatya kokusundaki sadakatin, ve tamamlanamamış hikayelerin vefasını hatırlayabilmek gerek.. plaktan çıkan keskin bir ses gibi, kurumasını beklediğin bir kare fotoğraf gibi şeffaf ve karbeyaz. şiirden gelen tadı hissedebilmek, ama Veysel’in sesini duyabilmek; radyodan gelen yanık bir melodiyle, ağaca kazıdığın O’nun baş harfiyle, tozlu raflardaki kitap kokusunu alabilmek geçmişe dair her ne varsa; bugünüm YARINIM’DIR diyebilmek gerek..
Basarilarinizin devamini dilerim Melike hanim
sağolun,,